Qorxulu əhvalat

Bir gün bir hörümçək
bərk sürüşərək,
Dığırlandı yerə
dəydi kətilə.
Kətil yerə düşdü –
taxtaları deşdi,
Döşəmə yırğalandı –
və ev dağıldı.
Evsə ucada, yamacda idi,
Birbaşa aşağı diyirləndi.
Tappıltıyla çaya düşdü,
Şişdi çay daşqına döndü,
Ətrafda nə varsa gömdü.
Dərələr və dağları,
Ağaclar və daşları,
Evləri, hasarları,
Uddu hər şeyi sular,
Acgöz, qorxunc dalğalar.
Dalğalar qoynunda üzür bir budaq,
Gəlin bu budağa yaxından baxaq.
Oturub orda o fağır hörümçək,
Sürüşüb yıxılan ağır hörümçək.
Köksünü ötürür, büzüşür, qorxur,
Hərdən də əzdiyi dizini ovur.

KÖMƏKÇİ

Anamız bu gün işdədir,
İşdədir böyük qardaşım.
- Gör bir işin nə qədərdir,
Deyir mənə qonşularım.

Bir işdən yapışım dedim,
Birdən anamız gec gələr.
Nahara qoy nəsə edim,
O isə bir az dincələr.

Qoymaram yorulsun anam,
Tək gətirrəm odunları.
Çalışıb hazırlayaram,
Əsl aşpaztək naharı.

Qab-qacaqları sürtərəm,
Təmizlərəm hər bir yeri.
Bir-bir yerinə düzərəm,
Oyuncaq və dəftərləri.

«Fəxrimizsən, bir dənəsən»
Deyəcək anam, qardaşım.
«Bu evin sahibi sənsən,
Olsa da boyun bir arşın»

NƏVAZİŞ AXTARAN QIZ

– Ata, üzümə bax gör nə çıxıb,
Atası öpdü onun üzündən.
– Atacan, gözüm şişibdir, bir bax.
Atası öpdü onun gözündən.
– Ata, yandırır günəş üzümü,
Kəsdi atası günün önünü.
– Ata, arılar incitməz məni?
– İncitməz, qızım, onlar kimsəni.
– Yağış yağanda saçım islanmaz?
– Papaq geyərsən, heç bir şey olmaz.
– Atacan, evə çox gec gəlməzsən?
– Getmərəm işə, əgər istəsən.
– Yoruldum yaman, dincələk bəlkə?
– Çox yoruldunsa, gəl gedək evə.
– Gec yatsam bu gün, küsməzsən məndən?
– Mən yox, amma ay inciyər səndən.
– Nə vaxt gedəcəm məktəbə, ata?
– Az qalıb, qızım, həmin o vaxta.
Qızcığaz bir an dayanıb durmur.
Sual verməkdən zərrə yorulmur.
Atanı güdür, gözdən qoymur heç.
Baxır üzünə, qımışır bic-bic.
Sual üstünə sual yağdırır.
Nədir səbəbi bəs bu marağın?!
Dəcəldir yaman, gəzir, axtarır.
O öz gündəlik nəvaziş payın.