Bir gün bir hörümçək bərk sürüşərək, Dığırlandı yerə dəydi kətilə. Kətil yerə düşdü – taxtaları deşdi, Döşəmə yırğalandı – və ev dağıldı. Evsə ucada, yamacda idi, Birbaşa aşağı diyirləndi. Tappıltıyla çaya düşdü, Şişdi çay daşqına döndü, Ətrafda nə varsa gömdü. Dərələr və dağları, Ağaclar və daşları, Evləri, hasarları, Uddu hər şeyi sular, Acgöz, qorxunc dalğalar. Dalğalar qoynunda üzür bir budaq, Gəlin bu budağa yaxından baxaq. Oturub orda o fağır hörümçək, Sürüşüb yıxılan ağır hörümçək. Köksünü ötürür, büzüşür, qorxur, Hərdən də əzdiyi dizini ovur.
Axı niyə ördəklər, Toyuq, qazlar, leyləklər, Göyərçinlər, sərçələr, Büüütün bu dimdiklilər, Büüütün bu lələklilər, Ayaqyalın gəzirlər?! Şaxta boran olanda, Bəs onlar üşümürlər?!
Çünki bu tənbəl quşlar, (Xüsusən də bayquşlar) Məktəbdə əmək dərsin, Yaxşı oxumayıblar. Milləri atıb küncə, Elə hey oynayıblar. Qışda geyinmək üçün Corab toxumayıblar!
Və hər kəs öldürür öz sevdiyini, Qoy hamı dinləsin məni diqqətlə, Kimi acı baxışla başlayar bunu, Kimi yalan-yaltaq sözləri ilə. Qorxaqlar öpüşlə məhv edər onu, Cəsurlarsa qılınc zərbələriylə.
Kimi gənckən öldürür sevdiklərini, Yaşlı vaxtlarında öldürən də var. Kimi qurban verər öz şəhvətinə, Kimi qır-qızılla onu soldurar. İnsaflısı bıçaq alar əlinə! Kəsdiyi tez ölər, tez də soyuyar.
Kimi çox az sevər, kimisi lap çox, Kimi satar onu, alar başqası. Kimi gözyaşına boğulub edir, Kimi uf da deməz, saxlamaz yası. Sevdiyini çünki hər kəs öldürür, Amma hər öldürən çəkməz cəzasın!
Anamız bu gün işdədir,
İşdədir böyük qardaşım.
- Gör bir işin nə qədərdir,
Deyir mənə qonşularım.
Bir işdən yapışım dedim,
Birdən anamız gec gələr.
Nahara qoy nəsə edim,
O isə bir az dincələr.
Qoymaram yorulsun anam,
Tək gətirrəm odunları.
Çalışıb hazırlayaram,
Əsl aşpaztək naharı.
Qab-qacaqları sürtərəm,
Təmizlərəm hər bir yeri.
Bir-bir yerinə düzərəm,
Oyuncaq və dəftərləri.
«Fəxrimizsən, bir dənəsən»
Deyəcək anam, qardaşım.
«Bu evin sahibi sənsən,
Olsa da boyun bir arşın»
– Ata, üzümə bax gör nə çıxıb, Atası öpdü onun üzündən. – Atacan, gözüm şişibdir, bir bax. Atası öpdü onun gözündən. – Ata, yandırır günəş üzümü, Kəsdi atası günün önünü. – Ata, arılar incitməz məni? – İncitməz, qızım, onlar kimsəni. – Yağış yağanda saçım islanmaz? – Papaq geyərsən, heç bir şey olmaz. – Atacan, evə çox gec gəlməzsən? – Getmərəm işə, əgər istəsən. – Yoruldum yaman, dincələk bəlkə? – Çox yoruldunsa, gəl gedək evə. – Gec yatsam bu gün, küsməzsən məndən? – Mən yox, amma ay inciyər səndən. – Nə vaxt gedəcəm məktəbə, ata? – Az qalıb, qızım, həmin o vaxta. Qızcığaz bir an dayanıb durmur. Sual verməkdən zərrə yorulmur. Atanı güdür, gözdən qoymur heç. Baxır üzünə, qımışır bic-bic. Sual üstünə sual yağdırır. Nədir səbəbi bəs bu marağın?! Dəcəldir yaman, gəzir, axtarır. O öz gündəlik nəvaziş payın.
Dünyaya yaxşımı, pismi gəlib quş, Fərq etməz, uçacaq, bu ona xasdır. Di gəl ki, insanda belə olmurmuş. İnsantək yetişmək lazımdır, çünki, İnsantək doğulmaq hələ çox azdır!
Əynində mundiri
Özü qalaydan.
Dayan! - deyir əsgər,
Yol yoxdur burdan!
Səsləndilər ona:
Kraliçayam mən,
Təcili kralla
Görüşməliyəm!
Əsgər cavab verdi:
Təəssüf edirəm.
Krala belə yol
Verə bilmərəm.
Görsəm kralı da,
Deyəcəm belə:
Giriş-çıxış üçün,
Şifrəni söylə.
Şifrəni bilirəm!
Səs gəldi yenə.
Şokolad sözüdür,
Dedilər mənə.
Yolüstü bir az da
Aldım sizinçün.
O! - dedi əsgərcik,
Buyurun, keçin.
Əynində mundiri,
Özü qalaydan
Belə şirnisevən
Taparsız hardan?!
Ordan-Burdan 